Rękawice ochronne są w przemyśle nieodłącznym elementem ochrony osobistej pracowników. Ze względu na występujące w zakładach pracy zagrożenia, rękawice podzielono na trzy podstawowe kategorie określające poziom ryzyka występującego w zakładzie i kilka rodzajów uzależnionych od konkretnych czynników niebezpiecznych występujących w miejscu pracy.
O stopniu zagrożenia decyduje wykwalifikowany instruktor BHP, a uzyskana kategoria jest dla pracodawcy głównym kryterium doboru odpowiedniej formy zabezpieczeń. Właściwości rękawic dostosowanych do konkretnego rodzaju przemysłu określają europejskie normy obowiązujące wszystkich producentów odzieży ochronnej.
Przemysł spożywczy i metalurgiczny – uszkodzenia mechaniczne
Zagrożenia mechaniczne występują głownie na stanowiskach pracy związanych z transportem przedmiotów, obróbką metali, szkła, tworzyw sztucznych, w budownictwie oraz przemyśle spożywczym i rzeźniczym. Norma EN388 określa poziom skuteczności rękawic chroniących przed uszkodzeniami mechanicznymi w czterech głównych kategoriach: ścieranie, przecięcie, rozerwanie i przebicie, każda w skali 1-4. Rękawice chroniące przed obrażeniami mechanicznymi wykonane są zwykle ze skóry, tkanin i dzianin i mogą być powlekane gumą, tworzywami sztucznymi lub pokryte elementami metalowymi.
Przemysł chemiczny – czynniki chemiczne, żrące
Odporność rękawic na substancje chemiczne określa norma EN 374-3. Pod symbolem zgodności z normą znajdują się litery kodu oznaczające substancje przed którymi chronią rękawice. O materiale, z jakiego wykonane zostaną rękawice, decyduje rodzaj substancji, przed którą mają chronić.
Najczęściej wykorzystywanym tworzywami są tu lateks, neopren, winyl, nitryl i PVA. Niezależnie od materiału, z jakiego zostały wykonane, rękawice chroniące przed chemikaliami muszą być przede wszystkim szczelne i dopasowane do indywidualnych potrzeb pracownika. Powinny charakteryzować się również przynajmniej częściową odpornością na uszkodzenia mechaniczne.
Przemysł metalurgiczny i spożywczy – czynniki gorące
Hutnictwo, odlewnictwo, metalurgia czy przemysł spożywczy narażają pracowników na uszkodzenia ze strony czynników gorących. Do grupy tej zaliczamy między innymi bezpośredni płomień, jak i ciepło konwekcyjne, promieniowanie cieplne, odpryski, stopiony metal i ciepło kontaktowe. Istnieje kilka norm europejskich określających wymagania dla rękawic chroniących przed czynnikami gorącymi, zależnych od konkretnego rodzaju czynnika.
Podobne jak w poprzednich przypadkach, rękawice ochronne stosowane w przemyśle metalurgicznym i innych formach przemysłu w których występują czynniki gorące zabezpieczają nie tylko człowieka, ale i produkt końcowy, dla którego kompromitującym może okazać się każdy niepożądany element.
Rękawice ochronne chronią nie tylko pracownika, ale i wytwarzane produkty. Kontakt żywności, środków chemicznych czy metali z ciałem mógłby zaszkodzić nie tylko pracownikowi, ale i procesowi produkcyjnemu. Ważnym jest, by rękawice dopasowane były zarówno do zagrożeń występujących w miejscu pracy jak i indywidualnego pracownika.
Nieodpowiednio dobrane rękawice ochronne mogą znacznie opóźnić lub utrudnić dynamikę produkcji poprzez zaburzenie ruchów i sprawności fizycznej pracowników, narażając ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo. Zachowanie wszelkich środków bezpieczeństwa jest w przemyśle niezwykle istotne. Rękawice ochronne, stanowiące bezpośrednią barierę pomiędzy człowiekiem a produktem są nieodłącznym elementem każdej gałęzi przemysłu.